Reżimy ochronne sui generis dzieł znajdujących się w domenie publicznej. Prawno-porównawcza analiza prawodawstwa szwedzkiego, polskiego i włoskiego w świetle unormowań unijnych

Abstrakt

Ograniczenia domeny publicznej przed każdorazowym zwielokrotnieniem takie jak domaine public payant oraz uregulowanie włoskie wprowadzają rozwiązania publicznoprawne do prawa autorskiego. Takowa publicyzacja jest niezgodna z prawem unijnym. Również unormowania polskie i szwedzkie odbiegają od ugruntowanego paradygmatu prawa autorskiego. Przez swój znacząco zawężony zakres oraz możliwość zastosowania w razie stwierdzenia naruszenia nie zaistniała szeroka praktyka ich stosowania. Trudną zastosowalność szwedzkich postanowień może powodować nie dość jasna klauzula generalna zawarta w przepisie. Należałoby dokonać jej wykładni, by móc zdecydować definitywnie o przyszłości tej instytucji. Ustawa chopinowska mimo bycia swoistym wyjątkiem w polskim porządku prawnym wydaje się być wyważonym rozwiązaniem w zakresie ochrony twórczości kompozytora. Jednakże należałoby zrezygnować z aspektu ochrony wizerunku pianisty z tych samych względów co włoskie „wieczyste prawa do wizerunku”.