Derisking/debanking jako „metody” zapewniania bezpieczeństwa?

Abstrakt

Założenia systemu AML/CFT preferowały oddolną inicjatywę instytucji obowiązanych w zakresie oceny ryzyka instytucji oraz indywidualnego klienta. Z czasem wobec takiego stanu rzeczy wykształciła się negatywna praktyka eliminacji ryzyka w postaci deriskingu i debankingu. Polega ona na unikaniu oceny ryzyka poprzez zbiorowe i rodzajowe niedopuszczanie do zawierania umów z określonymi klientami i rozwiązywania umów już zawartych. Ten stan rzeczy nie neutralizuje ryzyka a jedynie przesuwa go na inne obszary do podmiotów, które słabiej identyfikują to ryzyko. Derisking/debanking mimo negatywnej oceny rozszerzył się także na inne obszary społeczne poza AML/CFT. Jednocześnie stał się on  elementem wykorzystywanym w dyskryminacji  ze względu na warunki: ekonomiczne, rasowe, pochodzenie narodowe.