Pomiędzy świętością a dysfunkcją psychiczną: zaburzenia odżywiania w perspektywie historycznej

Abstrakt

Zaburzenia odżywiania są zjawiskiem złożonym i wielowymiarowym, które dotyka ludzi na całym świecie, jednak sposób, w jaki są one rozumiane i leczone, zmieniał się na przestrzeni wieków. W perspektywie historycznej można wyróżnić kilka etapów w postrzeganiu zaburzeń odżywiania, które wiązały się z różnymi czynnikami kulturowymi, społecznymi, medycznymi i psychologicznymi. W artykule przedstawiono sposoby percepcji tego typu zaburzeń ‒ od uznawania podejmowania postów za objawy świętości lub opętania po ich postrzeganie jako chorób somatycznych lub psychicznych. Przed około dwoma wiekami zaburzenia odżywiania stały się przedmiotem zainteresowania naukowego i klinicznego. Zaczęto badać ich przyczyny i skutki, uwzględniając zarówno czynniki biologiczne, jak i psychospołeczne. Rozwinęły się różne podejścia terapeutyczne, takie jak psychoanaliza, terapia behawioralna czy terapia rodzinna. Współcześnie zaburzenia te są uznawane za poważny problem zdrowotny i społeczny. Jednocześnie pojawiły się nowe wyzwania i zagrożenia, takie jak wpływ mediów, kultury konsumpcji czy globalizacji na kształtowanie się obrazu ciała i norm żywieniowych. Przyjęta w artykule perspektywa historyczna ma na celu nie tylko ukazanie zmieniających się postaw wobec zaburzeń odżywiania na przestrzeni wieków, ale także zwrócenie uwagi na wzrost ich rozpowszechnienia w najnowszej historii.