Sekretariaty krajowe Unii Wolności jako przykład strategii partii opozycyjnej (1994–1997)
DOI:
https://doi.org/10.15584/johass.2017.1.6Słowa kluczowe:
Unia Wolności, sekretariaty krajowe, opozycja, strategia, partie polityczneAbstrakt
Celem artykułu było przedstawienie okoliczności powstania i działalności sekretariatów krajowych Unii Wolności (UW). W latach 1994–1997 stanowiły one jedno z zagadnień opozycyjności UW wobec zawiązanej w 1993 r. koalicji Sojuszu Lewicy Demokratycznej (SLD) i Polskiego Stronnictwa Ludowego (PSL), dzięki czemu stały się swoistym gabinetem cieni monitorującym oraz reagującym na bieżącą politykę rządu SLD-PSL.
Sekretariaty krajowe pracowały z różną intensywnością oraz w zróżnicowanym zakresie. Ich aktywność, przynajmniej w początkowej fazie działania, skierowana była wyłącznie do członków i sympatyków partii, natomiast w miarę rozszerzania poruszanych problemów, tworzenia nowych zespołów i sekretariatów zapraszano do pracy w nich przedstawicieli kultury, oświaty, samorządów, związków zawodowych czy stowarzyszeń. Działalność sekretariatów przyczyniła się do ożywienia i zaktywizowania członków partii, zwłaszcza na poziomie lokalnym, m.in. poprzez stworzenie sieci rzeczników regionalnych ściśle współpracujących ze środowiskami eksperckimi, przedstawicielami samorządu terytorialnego, stowarzyszeń i związków zawodowych. Drugim ważnym kryterium związanym z działalnością omawianych struktur było wypracowanie szeregu dokumentów programowych, w tym rezolucji i stanowisk, krytycznie odnoszących się do koalicji SLD-PSL.