Związek Niemieckich Chłopów (DBV) i jego wpływ na politykę rolną RFN w latach 1949–1969

Abstrakt

Na przełomie XIX i XX wieku w Niemczech wyodrębnił się model polityki rolnej oparty na protekcjonizmie i interwencjonizmie rolnym. Aktywny udział w jej kształtowaniu brały organizacje rolnicze, w tym szczególnie założony w 1893 r. Związek Rolników (Bund der Landwirte – BdL) oraz szereg regionalnych Związków Chłopskich, które w 1900 r. utworzyły Zjednoczenie Niemieckich Związków Chłopskich (Die Vereinigung der deutschen Bauernvereine – VdB). Po II wojnie światowej ich miejsce zajął Związek Niemieckich Chłopów (Deutscher Bauernverband – DBV), który ogłosił się ich kontynuatorem zarówno pod względem ideologicznym, jak i personalnym. Celem niniejszych rozważań jest przedstawienie genezy DBV i jego myśli politycznej, mechanizmów wpływu na wewnętrzną i zagraniczną politykę rolną RFN w latach 1949–1969 oraz ich rezultatów. DBV był scentralizowaną i zdyscyplinowaną organizacją, której udało się uzyskać bardzo wysoki stopień zorganizowania rolników, średnio osiągający poziom 90% zatrudnionych w tej gałęzi gospodarki. W świetle przeprowadzonej analizy można stwierdzić, że DBV należało do najskuteczniejszych instytucji lobbingowych w RFN. W omawianym okresie zdołał zrealizować wszystkie swoje najważniejsze cele pomimo malejącej pozycji gospodarczej rolnictwa i kurczącej się bazy społecznej oraz narastającej w drugiej połowie lat 60. krytyki dotychczasowej polityki rolnej ze strony opinii publicznej. Podstawą tego sukcesu była ścisła współpraca z partiami rządzącymi w tym okresie w RFN, w tym szczególnie z CDU i CSU, które w zamian za głosy wyborcze związanych z DBV rolników realizowały postulaty polityczne i gospodarcze Związku.