Edukacja architekta krajobrazu dla retardacji przekształcania zasobów przyrody – znaczenie obiektów architektury zacieniających przestrzeń

Autor

  • Anna Baran Uniwersytet Rzeszowski, Kolegium Nauk Przyrodniczych, Pracownia Architektury Krajobrazu

DOI:

https://doi.org/10.15584/pjsd.2024.28.1.2

Słowa kluczowe:

retardacja, zasoby przyrody, edukacja, architekt krajobrazu, zacienianie

Abstrakt

Egzystencja coraz liczniejszej populacji człowieka w szeroko pojętym środowisku XXI wieku, prowadzi do zachwiania równowagi w przyrodzie. Poszukiwanie rozwiązań tego problemu wymaga pilnej edukacji oraz działań, w których dużą wagę i nadzieję przypisuje się roli architekta krajobrazu. Edukacja współczesnego człowieka powinna zmierzać w kierunku możliwości wyboru takich rozwiązań i działań, które będą wywierać najmniej negatywne wpływy na otaczające go środowisko. Tego typu działania wymagają przemyśleń w stronę retardacji niekorzystnych przekształceń wszystkich zasobów przyrody. W publikacji opisano przykłady projektowania obiektów architektury zacieniającej przestrzeń.

Downloads

Bibliografia

Bulkeley H., Broto V.C., Edwards G. 2013. Cities and Climate Change: Urban Sustainability and Global Environmental Governance. Routledge.

Kostecka J. 2007. Rozważania nad kształtowaniem postaw i działań wspierających funkcjonowanie zrównoważonego i trwałego rozwoju. w: Cywilizacja i kultura. Współczesne problemy. J. Zimny (red.). Instytut Teologiczny w Sandomierzu. 265-277.

Kostecka J. 2008. Zrównoważony i trwały rozwój- wybrane propozycje prośrodowiskowego zachowania na co dzień. w: Zrównoważony rozwój w ujęciu interdyscyplinarnym. J. Kostecka (red.). Uniwersytet Rzeszowski. Wydział Biologiczno-Rolniczy. Rzeszów. 9-22.

Kostecka J. 2009. Przestrzeń przyrodnicza jako wartość dla zrównoważonego rozwoju. Zesz. Nauk. Poł.-Wsch. Oddziału PTIE i PTG w Rzeszowie. 11. 135-140.

Kostecka J. 2010. Wybrane oblicza retardacji przekształcania zasobów przyrody. Homo Naturalis. Uniwersytet Wrocławski / Politechnika Wrocławska. 19-25.

Kostecka J., Pączka G. 2016. Jak bionika może zainspirować architekta krajobrazu? Polish Journal for Sustainable Development. 20. 119-130. DOI:10.15584/pjsd.2016.20.13.

Kostecka J., Podolak A., Mazur-Pączka A. 2017. Postrzeganie wartości przestrzeni- skutki dla retardacji tempa zawłaszczania ekosystemów przez człowieka. Biuletyn KPZK PAN. Zesz. 267. 70-88.

Kubicki P. 2011. Miasto na celowniku: estetyka miejskich przestrzeni publicznych. Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Meadows D.H., Randers J., Meadows D.L. 2004. The Limits to Growth: The 30-Year Update. Chelsea Green Publishing.

McHarg I.L. 1969. Design with Nature. Doubleday/Natural History Press.

Montgomery Ch. 2014. Miasto szczęśliwe. Jak zmienić nasze życie, zmieniając nasze miasta. Wydawnictwo Wysoki Zamek.

Nowacka B. 2001. Polityka ekologiczna i zarządzanie środowiskiem. Wydawnictwo Ekonomia i Środowisko.

Poskrobko B., Kostecka J. 2016. Retardacja w świadomości społecznej. Polish Journal for Sustainable Development. 20. 145-159. DOI:10.15584/pjsd.2016.20.16.

Simonds J.O. 2006. Landscape Architecture: A Manual of Environmental Planning and Design. McGraw-Hill.

Świątkiewicz A. 2013. Ochrona środowiska i zrównoważony rozwój: Wyzwania i perspektywy. Wolters Kluwer.

Wojnicz M. 2006. Zrównoważony rozwój w planowaniu przestrzennym. PWN.

Pobrania

Opublikowane

2024-07-18