Wolność zgromadzeń w świetle konstytucji i innych aktów normatywnych Rzeczypospolitej Polskiej i królestwa Hiszpanii – perspektywa historyczna i porównawcza

Abstrakt

Celem niniejszego opracowania jest porównanie wybranych polskich i hiszpańskich aktów normatywnych, ze szczególnym uwzględnieniem Konstytucji Rzeczypospolitej i Konstytucji Hiszpanii, pod kątem realizacji jednej z podstawowych swobód obywatelskich, tj. wolności zgromadzeń. Prawo do pokojowego zgromadzenia się jest gwarantowane przez demokratyczne państwo prawa. Tym niemniej, państwo jest również odpowiedzialne za  zapewnienie bezpieczeństwa uczestników takich zgromadzeń, a więc dopuszczalne jest narzucanie niezbędnych określonych ustawą ograniczeń, o ile zagrożone jest bezpieczeństwo, porządek publiczny lub prawa i wolności innych osób. Środki przedsięwzięte przez władze nie mogą jednak prowadzić do naruszenia wolności zgromadzeń jako takiej. Na skutek demokratycznej transformacji ustrojowej, a w konsekwencji uchwalenia konstytucji, zarówno Polska, jak i Hiszpania przywróciły rządy prawa i zagwarantowały ochronę praw i wolności obywatelskich. W opracowaniu podjęto próbę omówienia, z jednej strony, obecny stan prawny odnośnie ochrony prawa do pokojowych zgromadzeń jak i narzuconych na nie ograniczeń, a z drugiej strony kontekstu historycznego.