Współdziałanie jako forma realizacji zadań w sferze planowania i zagospodarowania przestrzennego

Abstrakt

Jednym z ważniejszych zadań realizowanych przez administrację publiczną, w tym przez samorząd terytorialny, jest planowanie przestrzenne. Administracja rządowa i administracja samorządowa zobowiązane są do kształtowania polityki przestrzennej. W relacjach tych szczególna pozycja została przyznana gminie, która jako jedyna może sporządzać i uchwalać podstawowy akt realizujący politykę przestrzenną, tj. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Realizowanie polityki przestrzennej wpisuje się w podstawowe zadanie administracji publicznej dążące do zaspokajania potrzeb obywateli. W tym kontekście kluczowe staje się współdziałanie pomiędzy organami administracji publicznej różnych szczebli, a także współdziałanie pomiędzy organami administracji publicznej a mieszkańcami. Planowanie przestrzenne jest sferą wielopłaszczyznową, na którą nakładają się zadania wspomnianej administracji rządowej i administracji samorządowej, nie tylko w wymiarze lokalnym, co przecież wiąże się z koniecznością ustalania wspólnych stanowisk w celu optymalizowania kierunków zagospodarowania przestrzennego. W tym kontekście współdziałanie wydaje się optymalną i konieczną formą ze względu na istotę i charakter problematyki planistycznej. Celem niniejszego artykułu jest analiza instrumentów współdziałania pomiędzy organami administracji publicznej, ze szczególnym uwzględnieniem relacji między administracją rządową i samorządową, a także pomiędzy organami tej administracji i obywatelami w sferze planowania i zagospodarowania przestrzennego. W opracowaniu zbadano również instrumenty niesformalizowane prawnie. W podsumowaniu przedstawiono kierunki zmian tych instrumentów współdziałania.