Zasada kontradyktoryjności w rzymskim procesie karnym

Autor

  • Andrzej Chmiel Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

DOI:

https://doi.org/10.15584/znurprawo.2018.22.3

Słowa kluczowe:

rzymski proces karny, zasada kontradyktoryjności, strona procesowa, sąd, świadek

Abstrakt

Zasada kontradyktoryjności była obecna w rzymskim postępowaniu karnym w zasadzie od początków jego funkcjonowania. Proces karny był postrzegany już przez starożytnych Rzymian jako spór dwóch przeciwstawnych stron procesowych – oskarżyciela i oskarżonego. Typowo kontradyktoryjny charakter miał zwłaszcza proces przed quaestiones perpetuae. Jednak jak wykazano, nawet w tej formie postępowania kontradyktoryjność doznawała pewnych ograniczeń. Charakter kontradyktoryjności uległ pewnym przemianom w cognitio extra ordinem. W nowym typie procesu karnego zmieniła się przede wszystkim rola sądu. W cognitio extra ordinem stał się on aktywnie uczestniczącym w postępowaniu karnym organem procesowym wyposażonym w instrumenty mające zapewnić mu zrealizowanie zasady prawdy materialnej. Kontradyktoryjność pomimo tego, iż została poddana aktywnej kontroli ze strony rozpoznającego daną sprawę sędziego, pozostała nadal jedną z głównych zasad rzymskiego procesu karnego.

Pobrania

Opublikowane

2020-12-15

Jak cytować

Chmiel, A. (2020). Zasada kontradyktoryjności w rzymskim procesie karnym. Acta Iuridica Resoviensia, 22(101), 42–57. https://doi.org/10.15584/znurprawo.2018.22.3

Numer

Dział

Artykuły