Dostęp organów podatkowych do informacji objętych tajemnicą bankową a prawo do prywatności

Abstrakt

Instytucja tajemnicy bankowej uregulowana została w przepisach znajdujących się na styku regulacji publiczno- i prywatnoprawnych. Tego rodzaju rozwiązanie może prowadzić do konfliktu interesów – prywatnego oraz publicznego. Problematyka dostępu organów podatkowych do informacji objętych tajemnicą bankową wymaga rozważenia w powiązaniu z przepisami kilku aktów prawnych. Procedura uzyskania informacji objętych tajemnicą bankową przewidziana w art. 182–185 Ordynacji podatkowej, a także obowiązek wzięcia pod uwagę zasady szczególnego zaufania między klientem a instytucją finansową to dyrektywy nawiązujące do zasady prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, natomiast praktyka udostępniania organom podatkowym informacji na podstawie art. 49 pkt 2 ustawy o Krajowej Administracji Skarbowej w istocie pozbawia strony gwarancji procesowych. W przypadku konkurencyjności chronionych dóbr konieczne jest uregulowanie przez ustawodawcę spornych kwestii z zachowaniem konstytucyjnych wymogów normowania oraz jasnej i czytelnej równowagi między interesami pozostającymi w kolizji. Należy zatem stwierdzić, że przy stanowieniu przepisów odnoszących się do materii, jaką jest ingerencja w prawo do prywatności, ustawodawca jest zobligowany do szczególnie starannego wyważenia konkurujących ze sobą wartości. Wydaje się, że w zakresie omawianej problematyki równowaga pomiędzy prywatnością podatnika a interesem publicznoprawnym nie została zachowana.