Wybrane aspekty funkcjonowania zbiorów danych daktyloskopijnych. Utworzenie bazy eliminacyjnej dla zbioru automatycznie przetwarzającego dane daktyloskopijne

Abstrakt

Blisko 130 lat po pierwszym opisanym przypadku identyfikacji osoby na podstawie śladu linii papilarnych, w epoce systemów bazodanowych i międzynarodowej wymiany danych zachodzącej w czasie rzeczywistym, 20 lat od wprowadzenia w Polsce AFIS – zbioru automatycznie przetwarzającego dane daktyloskopijne, kiedy wydawać by się mogło, że o daktyloskopii powiedziano i napisano już wszystko, powstaje zbiór eliminacyjny, w którym gromadzone są odciski linii papilarnych oraz wymazy ze śluzówki policzków od funkcjonariuszy i pracowników Policji. Nowe regulacje otwierają dyskusję, w której argumentacja przebiega wielokierunkowo, bo od zarzutów o zbyt daleko posuniętą ingerencję w sferę osobistą funkcjonariuszy, mowa jest przecież o gromadzeniu i przetwarzaniu profili DNA i danych daktyloskopijnych, po koszty utworzenia zbioru eliminacyjnego. Czym zatem są zbiory daktyloskopijne oraz AFIS, jak funkcjonują i co wpływa na ich skuteczność w realizacji celów wykrywczych i identyfikacyjnych w sprawach karnych? Ten obszar daktyloskopii służącej organom ścigania do zwalczania i zapobiegania przestępczości stał się przedmiotem analizy niniejszego artykułu.