Ewolucja standardów etycznych w założeniach polityki komunikacyjnej państwowych uczelni wyższych
DOI:
https://doi.org/10.15584/johass.2019.2.8Słowa kluczowe:
media, etyka, prasa, media relations, PR, rzecznik prasowy, uniwersytet, komunikacjaAbstrakt
Publiczne szkoły wyższe (głównie uniwersytety) odgrywają szczególną rolę w kształtowaniu postaw społecznych. Same zatem powinny reprezentować wysoki poziom etyki. Z jednej strony nie jest to trudne, ponieważ normy moralne wpisują się w życie akademickie jako takie. Z drugiej strony należy pamiętać, że społeczność akademicka składa się z bardzo zróżnicowanych grup, często o rozbieżnych interesach, co utrudnia unifikację standardów (oczywiście unifikacja dla dokumentu jest bardzo łatwa, ale tu chodzi raczej o praktyczne stosowanie norm, najlepiej w duchu imperatywu kategorycznego – czyli poprzez wewnętrzną świadomość konieczności ich użycia). Powstaje zatem pytanie – czy możliwa jest efektywna i etyczna komunikacja z otoczeniem?
Bibliografia
Adamus Matuszyńska A., 2010, Rzecznik i wizerunek organizacji [w:] Rzecznictwo prasowe. Teoria – praktyka – konteksty, red. K. Gajdka, Z. Widera, Katowice.
Buller L.J., 2003, Rzecznictwo prasowe kontra dziennikarze [w:] Społeczeństwo wirtualne. Społeczeństwo informacyjne, red. R. Szwed, Lublin.
Castels M., 2013, Władza Komunikacji, Warszawa.
Drzycimski A., 2000, Sztuka dyskretnego podpowiadania i pośrednictwa [w:] A. Drzycimski i in., Komunikatorzy. Wpływ, wrażenie, wizerunek, Warszawa–Bydgoszcz.
Gajdka K., 2012, Rzecznik prasowy w otoczeniu mediów. Teoria i praktyka, Kraków.
Gawroński S., 2006, Media relations. Współpraca dziennikarzy i specjalistów PR, Rzeszów.
Gierwazik M., Szalek J., 2002, Rzecznik prasowy a pracownik Public Relations, Poznań.
Pasionek P., 2012, Rzecznik prasowy – zawód na współczesne czasy, „Nasz Dziennik”, 15–16.09.2012.
Pietrzak H., Hałaj J., 2003, Rzecznik prasowy. Teoria i praktyka, Rzeszów.
Rozwadowska B., 2002, Public Relations. Teoria, praktyka, konteksty, Warszawa.
Buller L.J., 2003, Rzecznictwo prasowe kontra dziennikarze [w:] Społeczeństwo wirtualne. Społeczeństwo informacyjne, red. R. Szwed, Lublin.
Castels M., 2013, Władza Komunikacji, Warszawa.
Drzycimski A., 2000, Sztuka dyskretnego podpowiadania i pośrednictwa [w:] A. Drzycimski i in., Komunikatorzy. Wpływ, wrażenie, wizerunek, Warszawa–Bydgoszcz.
Gajdka K., 2012, Rzecznik prasowy w otoczeniu mediów. Teoria i praktyka, Kraków.
Gawroński S., 2006, Media relations. Współpraca dziennikarzy i specjalistów PR, Rzeszów.
Gierwazik M., Szalek J., 2002, Rzecznik prasowy a pracownik Public Relations, Poznań.
Pasionek P., 2012, Rzecznik prasowy – zawód na współczesne czasy, „Nasz Dziennik”, 15–16.09.2012.
Pietrzak H., Hałaj J., 2003, Rzecznik prasowy. Teoria i praktyka, Rzeszów.
Rozwadowska B., 2002, Public Relations. Teoria, praktyka, konteksty, Warszawa.
Pobrania
Opublikowane
2019-09-01
Jak cytować
Ulita, M. (2019). Ewolucja standardów etycznych w założeniach polityki komunikacyjnej państwowych uczelni wyższych. UR Journal of Humanities and Social Sciences, 11(2), 163–178. https://doi.org/10.15584/johass.2019.2.8
Numer
Dział
Artykuły
