O zagadkowej nazwie osobowej: Mazalon
DOI:
https://doi.org/10.15584/slowo.2021.12.3Słowa kluczowe:
„the names say”, stratigraphic study, place of origin of the nameAbstrakt
The article and its graphic attempts to establish the origin of the personal name Masalon [a German citizen] and a graphic version of Mazalon [a Polish citizen], which for people signing with this surname is still a mystery. The bearers of this surname look for traces of traces of the origin of the root maz- as an appellative basis for the personal name Mazalon in the dictionaries of Polish and other European languages, because they want to establish the linguistic origin of their surname and the place on the map associated with their roots. The article discusses several paths of such searches and deliberations on the recorded forms.Downloads
Bibliografia
Bily I., Jakus-Borkowa E., Eichler E., Nowik K., Šrámek R., 1993, Strukturní typy slovanské oikonymie. Die Strukturentypen der Slawischen Ortsnamen (anhand der westslawischen Sprachen), Probehefr, hrsg. von H.-D. Pohl, R. Šrámek, „Österreichische Namenforschung” [Klagenfurt], Jahrgang 21/1.
Boryś W., 2010, Słownik etymologiczny języka polskiego, Warszawa.
Breza E., 2000, Nazwiska Pomorzan. Pochodzenie i zmiany, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk.
Cieślikowa A. (oprac.), 2000, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, cz. 1: Odapelatywne nazwy osobowe, przy współudziale J. Szymonowej i K. Rymuta, Kraków 2000.
Czaplicka-Niedbalska M., 1996, Nazwiska mieszkańców Bydgoszczy od II połowy XV w. do I połowy XVIII w., Wydawnictwo WSP w Bydgoszczy, Bydgoszcz.
Gottschald M., Schützeichel R., 2006, Deutsche Namenkunde: Mit einer Einführung in die Familiennamenkunde, Berlin.
Górnowicz H., 1992, Słownik nazwisk Powiśla Gdańskiego, Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego, Gdańsk.
Kreja B., 2001, Słowotwórstwo polskich nazwisk. Struktury sufiksalne, Gdańsk.
Lica Z., 2009, Sposoby adaptacji nazwisk pomorskich genetycznie niemieckich w polszczyźnie, Gdańsk.
Malec M., 1982, Staropolskie skrócone nazwy osobowe od imion dwuczłonowych, Ossolineum, Wrocław.
Malec M., 1990, Staropolskie odapelatywne nazwy osobowe. Proces onimizacji, Ossolineum, Wrocław.
Mikulasek S., Simek R., 1995, Mały leksykon nazwisk czeskich w Austrii, ÖBV Pädagogischer Verlag, Wiedeń.
Mistral F., 2013, Lou tresor dóu felibrige – dictionnaire provençal-français, REGIONALISMES, t. 3: G–Pil, Paryż.
Morlet M.-Th., 1980, Dictionnaire étymologique des noms de famille et prénoms de France / par Albert Dauzat / Éd. revue et augmentée / Larousse [Słownik etymologiczny nazwisk i imion we Francji] / współpraca A. Dauzat / Wyd. poprawione i rozszerzone, Paryż.
Rospond S., 1956, Dzierżoń czy Dzierżon?, „Kwartalnik Opolski”, R. 2, nr 4, s. 132–142.
Rymut K., 1999, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków.
Rymut K., 2001, Nazwiska Polaków. Słownik historyczno-etymologiczny, Kraków, t. 1.
Rymut K., 2003, Słownik nazwisk używanych w Polsce na początku XXI wieku, Kraków.
SNWPU – Rymut K. (wyd.), 1993, Słownik nazwisk współcześnie w Polsce używanych, t. VI: Ł–N, Kraków.
SSNO – Taszycki W., 1972, Słownik staropolskich nazw osobowych, t. III, Ossolineum, Wrocław.
Wilkoń A., 1974, Nazwy osobowe typu Bystroń, Pigoń, Dobronia w języku polskim, „Prace Językoznawcze. Zeszyty Naukowe UJ”, z. 42, s. 113–159.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2021 Słowo. Studia językoznawcze
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.
