Ćwierć wieku cyfrowej powodzi ze wspaniałym światem żeglowania w tle

Abstrakt

Cyberprzestrzeń nie zna granic, a bywanie w tym świecie wymaga swoistych umiejętności. To tak jak na morzu, które jest symbolem nieskończoności, a opanowanie żywiołu to sztuka umie-jętnego żeglowania. Jak przetrwać bez szwanku, nie osiadając na mieliźnie? Jak brnąć naprzód umiejętnie, czerpiąc z wirtualnego świata i wśród goniących za sukcesami, nie popaść w wypale-nie oraz zagładę cyfrowej demencji? Pararelny wywód łączący żeglarskie burze z cyfrową powo-dzią niesie przesłanie, że oba zjawiska są syntezą wspaniałych emocji, ale wydają się być poręczną metaforą, by dowieść ich wartości, pokus i grozy. Stygmatyzm ów kusi i karze sięgać po wnioski, by dobra naukowej refleksji jak najrychlej polecić codziennej praktyce edukacyjnej. W przeciw-nym razie wnioskowanie o związku pomiędzy żywiołami będzie tylko hermeneutyczną pogadanką epigona; nawoływaniem do mimetycznych działań przystosowawczych i głoszeniem zamglonych wizji z beztwórczym kalkowaniem idei, znikających za horyzontem niemocy sprawczej.