Środek ochronny w formie terapii farmakologicznej w polskim systemie w perspektywie porównawczej

Abstrakt

Polskie prawo zna różne rodzaje środków zabezpieczających leczniczych. Ich lista jest uregulowana w art. 93a § 1 k.k. i przedstawia się następująco: - elektroniczna kontrola miejsca pobytu uregulowana w art. 93e, - terapia uregulowana w art. 93f § 1, - terapia uzależnień uregulowana w art. 93f § 2, - areszt psychiatryczny uregulowany w § 93g. W niniejszym opracowaniu poddano analizie jeden ze środków w postaci terapii, a konkretnie jej rodzaj, czyli tzw. terapię farmakologiczną. Jest to instytucja stosunkowo nowa w polskim prawie karnym, jednak od samego początku wzbudzała wiele kontrowersji. W swojej obecnej postaci jest jednym z przykładów paradoksów systemowych w polskim prawie. Mimo że instytucja jest jednym ze środków zabezpieczających leczniczych i zakłada swoisty przymus w leczeniu, to w rzeczywistości zdaniem autora bez współpracy sprawcy staje się rozwiązaniem nieefektywnym. Nadrzędnym celem tego środka jest obniżenie libida sprawcy, aby zapobiec w przyszłości popełnieniu przestępstw seksualnych wobec nieletnich. Artykuł ma na celu udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy środek zabezpieczający leczniczy w postaci terapii farmakologicznej może być uznany za przymusowy i efektywny oraz w jaki sposób może on być usprawniony. W tym celu autor poddał analizie rozwiązania obowiązujące w prawie karnym Królestwa Szwecji oraz Ukrainy.