Przywództwo w budowaniu rezyliencji miejskiej: od wymiaru rozproszonego do indywidualnego

Abstrakt

Współczesne, wielowymiarowe kryzysy uwydatniają potrzebę identyfikacji kluczowych czynników wpływających na rezyliencję miejską. Jednym z nich, rzadziej analizowanym, jest przywództwo, które dla organizacji politycznej stanowi element konstytutywny. Celem artykułu jest wypełnienie luki teoretycznej poprzez analizę pojęcia rezyliencji miejskiej, jej ewolucji oraz głównych wymiarów, a także wskazanie, jak specyfika współczesnych wyzwań redefiniuje modele i praktykę przywództwa. W oparciu o teorię złożoności, funkcjonalno-systemową teorię miasta oraz analizę literatury, autor dowodzi, że przywództwo jako czynnik rezyliencji wymaga nowego, szerszego ujęcia, obejmującego zarówno procesualne, jak i rozproszone zasoby, a także specyficzne kompetencje liderów miejskich. Artykuł stanowi podstawę do dalszych badań empirycznych i formułuje wstępne rekomendacje dla polityki miejskiej ukierunkowanej na budowanie rezyliencji.