(Nie)ludzki pan. Obraz psa ofiary w mediach
DOI:
https://doi.org/10.15584/slowo.2023.14.16Słowa kluczowe:
agresja, pies, pragmatyka komunikacyjnaAbstrakt
Przedmiotem rozważań uczyniono negatywnie wartościowane agresywne zachowania człowieka wobec psa. Analizie poddano wyekscerpowane z mediów masowych opisy aktów ludzkiej agresji dokonanych na czworonogach oraz niewerbalne obrazy psów ofiar. Na podstawie interakcyjno-komunikacyjnej analizy aktów agresji ludzkiej wobec zwierząt określono jej elementy – podstawowe komponenty znaczeniowe obrazowania, takie jak: nadawca agresor, odbiorca ofiara, miejsce, czas, przyczyna, intencja (cel), działanie/zachowanie, skutek. Przyjęta w badaniach metoda pragmatyki komunikacyjnej pozwala ująć zjawisko agresji w kategoriach społecznych i podmiotowo potraktować psa – uczestnika aktu komunikacji.
Downloads
Bibliografia
Kołakowski, L. (2004). Mini wykłady o maxi sprawach. Trzy serie. Kraków: Wydawnictwo „Znak”.
Landau-Czajka, A. (2019). Domownik czy służący? Pies w II Rzeczypospolitej. W: E. Borkowska, A. Borkowski, E. Kozak i in. (red.), Pies w literaturze, kulturze języku i mediach (s. 355–367). Siedlce: Wydawnictwo Naukowe Instytutu Kultury Regionalnej i Badań Literackich im. Franciszka Karpińskiego. Stowarzyszenie.
Maćkiewicz, J. (1999). Słowo o słowie. Potoczna wiedza o języku. Gdańsk: Wydawnictwo Uniwersytetu Gdańskiego.
Pajdzińska, A. (1995). Motywacje semantyczne przymiotników wartościujących. Etnolingwistyka 7, 5–20.
Pisarkowa, K. (1978). Zdanie mówione a rola kontekstu. W: T. Skubalanka (red.), Studia nad składnią polszczyzny mówionej (s. 7–20). Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
Sobstyl, K. (2017). Wartościowanie człowieka i psa w ogłoszeniach adopcyjnych zwierząt. W: A. Kiklewicz, J. Piwowar (red.), Wartości i wartościowanie we współczesnej humanistyce. III: perspektywa językoznawcza (s. 145–154). Olsztyn: Centrum Badań Europy Wschodniej Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego.
Sobstyl, K. (2019a). „Bydlę mnie chapsnęło” – negatywne obrazowanie psa w komunikacji internetowej. W: E. Borkowska, A. Borkowski, E. Kozak i in. (red.), Pies w literaturze, kulturze języku i mediach (s. 227–238). Siedlce: Wydawnictwo Naukowe Instytutu Kultury Regionalnej i Badań Literackich im. Franciszka Karpińskiego. Stowarzyszenie.
Sobstyl, K. (2019b) Językowe obrazowanie zwierząt i ich ochrony w polskich rozporządzeniach i ustawach na przestrzeni stulecia. W: J. Klimek-Grądzka, M. Nowak (red.), Dziedzictwo językowe przeszłości – w stulecie odzyskania niepodległości (s. 135–147). Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
Taras, B. (2013). Agresja. Studium semantyczno-pragmatyczne. Rzeszów: Wydawnictwo Uniwersytetu Rzeszowskiego.
Wolińska, J.M. (2003). Agresywność młodzieży. Problem indywidualny i społeczny. Lublin: Wydawnictwo Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej.
Zaremska, H. (2002). Historia przemocy w Europie średniowiecznej i nowożytnej. W: S. Amsterdamski (przedmowa), Głosy o nienawiści i przemocy. Ujęcie interdyscyplinarne (s. 18–33). Warszawa: Wydawnictwo „Sic!”.
Żarski, W. (2012). Pies – ewolucja pojęcia i jego realizacji leksykalnych w polszczyźnie. W: E. Skorupska-Raczyńska, J. Rutkowska, J. Żurawska-Chaszczewska (red.), Pies w kulturach świata (s. 77–88). Gorzów Wielkopolski: Wydawnictwo Naukowe Państwowej Wyższej Szkoły Zawodowej.
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2023 Słowo. Studia Językoznawcze
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne 4.0 Międzynarodowe.
