Rada rodziców – pomiędzy formalną a nieformalną edukacją dziecka

Abstrakt

Współczesny system kształcenia nie kończy się na szkole jako formalnym podmiocie odpowiedzialnym za proces kształcenia i wychowania młodego pokolenia. Dzieci i młodzież zdobywają wiedzę i kształtują umiejętności także w szeroko rozumianym środowisku nieszkolnym, które bogate jest w jakościowo różne bodźce edukacyjne. W takiej sytuacji oczekiwać należy od szkoły rezygnacji z monopolizacji kształcenia i certyfikacji kompetencji na rzecz zaspokajania potrzeb i rozwijania aspiracji dydaktycznych uczniów na zasadach edukacyjnego partnerstwa. Naturalnym sprzymierzeńcem nauczycieli w wymienionych przedsięwzięciach zmierzających do harmonizowania oddziaływań edukacji szkolnej i nieszkolnej jest społeczność rodziców, a zwłaszcza ich formalna reprezentacja – rada rodziców. Organy rodzicielskie w szkole w sposób naturalny mogą inicjować działania środowiskowe, dążąc do uwzględniania w pracy szkoły doświadczeń pozaszkolnych uczniów, a także włączać podmioty funkcjonujące w najbliższym otoczeniu w proces nauczania i wychowania szkolnego. Dlatego też treść niniejszego artykułu, o charakterze teoretyczno-empirycznym, jest próbą odpowiedzi na pytanie o inicjowanie przez radę rodziców działań zmierzających do realizacji edukacji środowiskowej i określenia jej modelu.