Mniejszości narodowe w państwach bałtyckich jako kategoria bezpieczeństwa społecznego

Abstract

Celem artykułu jest analiza kwestii włączenia mniejszości narodowych do koncepcji bezpieczeństwa społecznego w państwach bałtyckich. W następstwie pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę Litwa, Łotwa i Estonia zaktualizowały swoje polityki krajowe, aby wzmocnić swoją suwerenność i integralność terytorialną, a także tożsamość narodową i odporność społeczną na zagrożenia hybrydowe. Działania te wynikały ze szczególnej perspektywy bezpieczeństwa społecznego, opartej na tożsamości kulturowej narodu lub zdolności społeczeństwa do funkcjonowania i rozwoju. W artykule przedstawiono, jak Litwa, Łotwa i Estonia definiują mniejszości narodowe w kontekście bezpieczeństwa społecznego. Z metodologicznego punktu widzenia jest to badanie porównawcze trzech państw, mające na celu ukazanie różnych kierunków, modeli i podejść do kategorii bezpieczeństwa społecznego. Kluczowym wnioskiem jest to, że Litwa i Łotwa oparły swoje podejście do bezpieczeństwa społecznego na symbolach narodowych, wartościach i suwerenności, podczas gdy estońska koncepcja odporności społecznej ma swoje korzenie w zaufaniu do instytucji państwowych, bezpieczeństwie infrastruktury krytycznej oraz ochronie życia i zdrowia obywateli w sytuacjach kryzysowych. W rezultacie państwa mogą stosować różne instrumenty wobec mniejszości narodowych w celu budowania społecznej adaptacji do zagrożeń i wyzwań.