Human Rights. Poland and the UN declarations on Human Rights

Abstrakt

Prawa człowieka są fundamentem demokracji, demokratycznego społeczeństwa, wolności, sprawiedliwości i pokoju. Bez praw człowieka i świadomości ich własności ludzie nie mogą żyć w godności. Prawa człowieka są takie same dla nas wszystkich, bez względu na rasę, płeć, religię, pochodzenie etniczne, przekonania polityczne, pochodzenie społeczne, pochodzenie narodowe, orientację seksualną. Zdarzają się przypadki, w których prawa człowieka mogą być ograniczone, ale tylko w bardzo szczególnych sytuacjach, zwykle zdefiniowanych w dokumentach międzynarodowych lub konstytucjach poszczególnych krajów (np. ze względu na ochronę niektórych wartości przez państwo lub z powodu zagrożeń, takich jak wojna lub bezpieczeństwo publiczne). W 1948 r. Polska była jednym z ośmiu państw, które wstrzymały się od głosu w sprawie ratyfikacji Powszechnej Deklaracji Praw Człowieka. Do czasu transformacji systemu politycznego w latach 1989–1992 wzrosła liczba konwencji międzynarodowych dotyczących kwestii praw człowieka, których państwo polskie nie ratyfikowało. Wraz z demokratyzacją życia publicznego w Polsce i procesem akcesyjnym do Unii Europejskiej kolejne rządy podpisały pewne konwencje, ale wiele ważnych dokumentów pozostaje nieratyfikowanych lub niewzmocnionych, w tym znaczące konwencje dotyczące statusu bezpaństwowców lub związane z amunicją kasetową. Prezentacja ta ma na celu wskazanie związku polskiego prawodawstwa i podstawowych aktów prawnych z Powszechną Deklaracją Praw Człowieka ONZ i późniejszymi konwencjami mającymi na celu ochronę tych praw. Na podstawie krótkiej analizy porównawczej postaram się wskazać, jak ważne są obecnie prawa człowieka dla Polski.