Mamy swoich poetów. O dwóch nienowych, lecz rozwojowych dyskursach ostatnich dziesięcioleci

Abstrakt

Tematem artykułu jest obecność znanych z tradycji dyskursów, które w poezji XXI wieku łączą się z dziedzictwem literatury za pośrednictwem poezji późnonowoczesnej, z drugiej połowy XX wieku. Autorka dowodzi, że wobec trudności scalenia panoramy najnowszej poezji pozostaje użycie formy „rzutu oka” na główne tendencje rozwojowe.  Opisuje specyfikę „zatłoczonej” sceny literackiej z perspektywy generacyjnej, którą cechuje „efekt reminiscencji”. W twórczości różnych poetów szuka dowodów trwania dwóch wybranych dyskursów: elegijno-ironicznego oraz traumatycznego. Wybiera przykłady „gestów pożegnania” z poezji senilnej (Urszuli Kozioł, Joanny Kulmowej) i maladycznej (Jacka Łukasiewicza, Józefa Barana, Teresy Ferenc). Dyskurs traumatyczny charakteryzuje na podstawie wybranych utworów dotyczących pandemii (Zbigniewa Machaja, Aleksandra Wiernego i innych) oraz wojny na Ukrainie (Anety Kamińskiej, Marty Podgórnik). Z kolei w kontekście dyskursu posttraumatycznego autorka osadza temat rzezi wołyńskiej (podjęty między innymi przez Alicję Bykowską-Salczyńską).