Dialogi pisarzy młodopolskich z Lillą Wenedą Juliusza Słowackiego

Abstrakt

Artykuł ten analizuje związki między romantyczną ideą rozwoju duchowego a młodopolskimi poszukiwaniami prawdy bytu. Patronem tak ukierunkowanych działań był Juliusz Słowacki, którego twórczość oraz życie wpisywały się w artystyczno-filozoficzne poczynania twórców Młodej Polski, zaś tekstem, który najpełniej wyrażał analizowane kwestie był dramat Lilla Weneda. Młodopolscy pisarze, którym bliska była problematyka siły ducha, woli, wewnętrznej transformacji lub jej braku, podjęli w swych tekstach (W. Berent, Próchno, M. Wolska, Swanta, A. Lange, Wenedzi, J. A. Kisielewski, Sonata) dialog z tragedią autora Balladyny, który przebiegał wzdłuż kilku linii (przeznaczenie, symbolika obrzędu, postać kapłanki, misteryjne przedmioty, postać Panny Młodej, idea zaślubin, pragnienia odrodzenia). Niniejsza analiza wykazała silne związki semantyczno-symboliczne między tekstem Juliusza Słowackiego a jego młodopolskimi „rozmówcami”.