“Unprocessed” Holocaust
DOI:
https://doi.org/10.15584/tik.2018.3Keywords:
Holocaust, unprocessed, trauma, exile, survivors, sense of lossAbstract
Artykuł jest ustosunkowaniem się do stanowiska niektórych specjalistów od tematyki żydowskiej, że każdy pisarz pochodzenia żydowskiego ma obowiązek pisać o Zagładzie niezależnie, czy doświadczył tej potwornej rzeczywistości, czy też – jak w moim przypadku – los go od niej uchronił. Chociaż wiedziałam, że znaczna część mojej rodziny, której nie dane było mi poznać, zginęła podczas Zagłady, pisanie o czymś, czego nie doświadczyłam, uważałabym za pozerstwo/pozę. Szczególnie wobec literatury tworzonej przez autentycznych ocaleńców. Pamiętam ostrzeżenie Zofii Nałkowskiej, która nie uznawała fikcji na temat Holokaustu. I przecież znane są wypadki takiej właśnie nieautentycznej literatury z przeszłości. Można zapewne zrozumieć, że ci, którzy doświadczyli Zagłady, mogą posłużyć się doświadczeniami w prozie fikcyjnej. Nie tak dawno natknęłam się na dwa teksty, w których zostałam oskarżona o „nieprzepracowanie” Holokaustu w moich wierszach. Takie podejście jest dla mnie niczym innym niż odwrotną stronę rasizmu. Niektórzy specjaliści od tematów żydowskich żywią przekonanie, że Żydzi powinni pisać tylko o Żydach, Zagładzie i znowu… o Żydach. Dla mnie osobiście jedną z ważniejszych lekcji o Holokauście była twórczość Henryka Grynberga, który przeżył tę traumę. Lektura ta stała się dla mnie lekcją empatii, wiele jego utworów analizowałam, recenzowałam, ale nigdy nie pretendowałabym, że coś podobnego przeżyłam. A skoro nie przeżyłam, nie mogłabym tego „przepracowywać”. Moją autentyczną traumą było wygnanie. I dopiero ta faza mojego życia spowodowała „przepracowanie” w pewnym sensie „nieprzepracowanej” rzeczywistości. Dopiero wtedy zrozumiałam, że całe powojenne życie moich rodziców było swoistym wygnaniem, zrozumiałam ich poczucie utraty i tęsknotę za Lwowem. W 1991 roku, zwiedzając Salę Dziecięcą w Muzeum Holokaustu w Jerozolimie i słysząc powtarzane imiona milionów dzieci zamordowanych podczas wojny, byłam w stanie przeżyć autentyczną żałobę po moich nieznanych mi kuzynach. I to zdołałam przepracować.
Downloads
References
Andrews M., Beyond Narrative. The Shape of Traumatic Testimony, w: Beyond Narrative Coherence, red., M. Hyvärinen, L. Ch.Hydén, M. Saarenheimo i M. Tamboukou, Studies in Narrative Coherence John Benjamins Publishing Company 2010, s. 147–166.
Buryła S., Wokół Zagłady. Szkice o literaturze Holocaustu, Kraków 2016.
Datner-Śpiewak H., Melchior M., Absence and Return: Jews in Contemporary Poland, w: From Homogenity to Multiculturalism. Minorities Old and New in Poland, ed. F. E. Hamilton and K. Iglicka, Edynburg 2000.
Guzlowski J. Z., Echoes of Tattered Tongues. Memory Unfolded, Los Angeles, CA, 2016.
Hirsch M., Postmemory Post. Zob. http://postmemory.net
Krupa B., Opowiedzieć Zagładę. Polska proza i historiografia wobec Holocaustu (1987–2003). Kraków 2013.
Literatura polska wobec Zagłady (1939–1968), red. S. Buryła, D. Krawczyńska, J. Leociak, Warszawa 2016.
Osherow J., Dead Men’s Praise, New York 2005.
Zagłada Żydów polskich w czasie II wojny światowej, Warszawa 2007.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2018 Tematy i Konteksty

This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.