„Żadne szaleństwo serca mu nie zżarło”? Juliana Przybosia twórcze „ja” Poety i prywatne „ja” Osoby

Abstrakt

Punkt wyjścia to rozdwojenie Juliana Przybosia na Poetę („ja” twórcze) i Osobę („ja” prywatne). O Słowiarzu, a więc Poecie i Osobie, można twierdzić, że stał się ofiarą ekspresywnego stylu lektury, co nie musi jednak stawać się przyzwoleniem na bezrefleksyjne przechodzenie do porządku nad tym, jaką „gębę” dwukrotnie przyprawił mu Czesław Miłosz. Listy Juliana Przybosia do rodziny 1921–1931 oraz list do Jana Brzękowskiego z dnia 20 grudnia 1960 r. dowodzą, że Słowiarz  pozostawał kimś „czułym” w sensie podobnym do tego, jaki owemu słowu nadała Olga Tokarczuk w wykładzie Czuły narrator.